11 mei

We vertrekken om een uur of drie 's middags van huis en rijden af en toe door fikse regenbuien, de temperatuur daalt ook flink tijdens zo'n bui. We rijden dit keer via Emmen, Osnabrück, Bielefeld naar Neurenberg, dit scheelt ruim 50 km! Op ons bosplekje stikt het van het onkruid en de vliegjes....

12 mei

....en we vertrekken als we wakker worden in de regen. In Oostenrijk doen we een pasje want het is zonnig! Het pasje stelt niet veel voor. Halverwege de Tauernautobahn op en om 17.00 arriveren we op ons plekje in Begunje in het noorden van Slovenië, we gaan iets verder het pad op, aan het eind is een zonnige open plek:

Na een boswandeling en een paar koude biertjes gaan we slapen.

13 mei

We zien steeds zweefvliegtuigjes omhoog getrokken worden, Ton wil dat ook wel. Het is mooi weer, we gaan hier de omgeving verkennen en komen misschien hier terug voor een tweede overnachting? Vlakbij is een kasteel in een kloof, dat gaan we als eerste bezoeken:

     

Je kan (gratis) overal in het kasteel rondneuzen, het is indrukwekkend groot en hoog. Er is wat gerestaureerd maar het meeste is authentiek en vervallen. Aan de overkant van de weg is een oorlogsmonument met graven uit de tweede wereldoorlog:

In Tršiž rijden we nog even verkeerd, Ton kruipt achter het stuur en Chris geeft aanwijzingen: hier 80, nu 60, stoplicht, rood, tussen die blauwe pijltjes door.... tot Ton er genoeg van krijgt: je hoeft alleen maar te helpen met richtingaanwijsborden te lezen, de rest zie ik echt wel. Hij heeft net zijn ogen laten laseren en aangezien het een lasekbehandeling was laat het resultaat even op zich wachten, mijn lasikbehandeling had al na vier uur resultaat. (Klik hier voor ons verhaal over onze ooglaserbehandelingen en evt. 25 euro korting op zo'n behandeling.)

Als we even later soep zitten te eten en aan de praat raken met de chef die veel broers over de hele wereld heeft, besluit Ton definitief niet te gaan zweefvliegen deze vakantie omdat zijn zicht natuurlijk nog niet optimaal is. Twee soep en twee koffie kosten hier 6 oiroos. Even later zien we een dorp met mijn naam:

Ten noorden van Kamnik rijden we een doodlopende weg op met veelbelovende hoogtepunten volgens internet. We zien een kabelbaanstation maar rijden eerst nog even door naar einde van de weg: Kamniška Bistrica, toeristische toestandjes daar, mooi uitzicht op besneeuwde bergen, groen meertje, oud bruggetje, kapelletje etc.

     

Terug naar de kabelbaan, over een half uurtje vertrekt het naar de Velika Planina (grote hoogvlakte), dus eerst een koude zlatorog (bier). De heenweg is best eng en steil, boven verder met een stoeltjeslift waar we een wandelingetje maken langs nieuwe herdershutjes, het valt ons een beetje tegen, het is bewolkt en heiïg.

     

We gaan met het kabelbaantje weer naar beneden, vreemd genoeg niet eng meer. Onderweg langs deze weg zagen we een paar veelbelovende weggetjes en we kiezen er één van, een mooie en rustige en zonnige plek.

  

's Avonds nog een wandeling richting rivier, die we niet vinden.

14 mei

Om 8.00 wakker, het is koud en we staan in de schaduw, ik vervoer een nog slapende Ton naar een plek verderop waar de zon al schijnt. Hier heeft alleen net iemand zitten kakken, veel zwarte vliegen en vieze papiertjes. Wij doen dat veel netter!! Koffie en ontbijt in de zon. Om 10.00 op weg en een halfuurtje later al water getapt, afval gedumpd (bij een vuilniswagen), gepind en boodschappen gedaan: brood, fruit en plastic zakjes. Richting snelweg. Om 12.30 passeren we de grens met Kroatië. Om 14.00 uur wachten we in het stadje Kutina op een eenvoudig maal, het is 29 °C en we zijn halverwege Kroatië.

We rijden door tot iets ten zuiden van Beograd (Belgrado), gaan van de snelweg af, maar vinden geen geschikte overnachtingsplek. Bij een verlaten huisje zijn te veel steekmuggen, paadjes lopen dood op boerenerven. Uiteindelijk eten we broodjes ergens in de berm en besluiten nog even door te rijden.
Weer op de snelweg schemert het en zitten de ramen binnen no-time onder de vliegjes. Bij het volgende benzinestation staat iedereen te poetsen. Helaas blijken wij antivries in onze ruitensproeier te hebben, alles is vettig. Zien we nog weinig, uit voorzorg rijdt Chris een beurtje extra.
Bij Nis nemen we de rode weg naar Priština. Na 13 km. een weggetje naar rechts en in het donker zoeken we een plekje in de berm van het rustige weggetje. Het is warm genoeg om nog buiten te kunnen zitten.

15 mei

Om 7 uur alweer wakker, tijdens het ontbijt genieten we van het dierenconcert. We willen wegrijden, maar ai, er ligt een dikke steen! De boer van het stukje land waar we staan komt net langs met twee koeien en waarschuwt voor de dikke steen. We stappen tig keer uit en loeren met kennersblik naar die dikke kei. Chris rijdt het busje behoedzaam los, meer geluk dan wijsheid. We willen via Priština naar Ohrid om Skopje te ontwijken maar na 50 km. zien we een kerkhof met jonge soldaten. Priština, lag dat niet in Kosovo? Stom! Dat gaat €85,- aan autoverzekering kosten, dus terug... helemaal naar Niš. Weer op de "autoput" komen we na 50 km op het stuk autoweg en zoeken we een lunchplek even van de weg af: